Kasteeltje bij Wijlre
Ook een nieuw huis
De Geul in de regen
Brrrr…Nederland is koud
Het weggetje is te smal voor een normale auto, laat staan voor mijn camperbus. Nee, ik rijd niet in de Pyreneeën, maar in Valkenburg. Een hellingproef waar je ‘U’ tegen zegt en dat in een camperbus die nog niet de mijne voelt. Doodeng. Tegenliggers zouden nu écht niet uitkomen.
Gelukkig, het universum heeft me gehoord, maar er vervolgens niets mee gedaan…… zoals gewoonlijk.
Niet zomaar een tegenligger, maar een tractor, komt me tegemoet.
Ik zet de banden in de berm, de bus hangt scheef en alles tussen mijn kaken en mijn billen zit in de kramp. Vermoedelijk is het niet erg handig je ogen dicht te doen in een hele enge situatie.
Hobbelend door het gras met aan de zijkant een beekje zou onder andere omstandigheden heel romantisch zijn geweest. Nu zie ik mij op mijn eerste trip met camper en al het water in glijden. Slecht verhaal wanneer je een reis door Europa dacht te gaan maken. Ik laat de tractorbestuurder vooral manoeuvreren en hoop dat hij handig is. Het lukt hem.
Gelukkig kan ik hierbij het vooroordeel waarmaken dat vrouwen dramatisch zijn achter het stuur. Bovenal die blonde exemplaren.
Blij dat we dat hebben we gehad…..! dacht ik…
Nog niet eens 50 meter verder niet 1 obstakel, maar 30! Een kamperende hikende schoolklas…
K-blagen die niet aan de kant gaan en vrolijk midden op het ieniemienie weggetje blijven ouwehoeren.
Deze keer geen handige bestuurder die mij redt, maar hier mag ik het zelf doen.
Na 3 uur rijden in een nog onbekende camperbus, ben ik moe en wil niets liever dan op de camping staan. Lizzy is niet blij en ik hoor haar zielig miauwen. Natuurlijk had ik achter de pubers kunnen blijven hobbelen tot ik bij de camping kwam. Nee, om de een of andere reden had ik bedacht ze toch echt te moeten inhalen. Soort van paniekactie. Je blijft toch niet achter lopende mensen met een rijdend voertuig? Hup, vaart erin en laat je niet kennen!
Met dichtgeknepen billen herhaal ik dezelfde actie: banden in de berm, adem in, hobbelend door het gras en hopen dat het beekje me bespaard blijft.
Vlak bij de camping staat een gezellige doornhaag. Opnieuw, hier hád ik achter het volgende groepje etters kunnen blijven rijden, in alle rust, maar ik schoot in de paniek en haalde ze in.
Het beekje bleef me bespaard, maar de doornhaag hield niet op met mijn bus te knuffelen. Hard gepiep en geschuur van doornen en takken. Over zeker 4 meter van de bus staan diepe krassen getatoeëerd.
“Nou” zei een vriendin “Gefeliciteerd! Nu is de bus echt van jou!.”
