Daar gaat ze!
Camping life
Lizzy wil niet
Hummelooooo of ooaaal pleeeces. Een perfecte start van mijn reis door Europa. Ik moet er een beetje om grinniken. Niet echt avontuurlijk, maar wel handig dicht bij mijn familie om afscheid te nemen.
Ik kan niet zeggen dat ik op dit moment een groot gevoel heb van: “yeah, I did it. Laat het avontuur beginnen!”. Nee, ik voel me soort van numb.
Maanden van piekeren om tot een beslissing te komen, slapelozen maanden, klussen voor de verkoop huis, huis te koop, huis verkocht, voorbereiding reis, huis leegruimen maar herinneringen bewaren en vanochtend de notaris.
Compleet door de mangel gehaald en nu knettermoe.
Ik kan niet zeggen dat ik op dit moment een groot gevoel heb van: “yeah, I did it. Laat het avontuur beginnen!”. Nee, ik voel me soort van numb.
Ik houd me daarom vast aan de praktische zaken: autorijden in een vrachtwagen (ja, want zo voelt het), verkeerde stroomkabel heb nieuwe nodig, kan de radio nog niet aan krijgen, kokkend het cassettetoilet legen in een bak met zichtbare strontklonten van de vorige en, oh ja, nog even afscheid nemen van familie.
De zonnige dagen op de leuke camping maken het afscheid lichter. Het voelt als een vakantie en niet als mijn nieuwe levensstijl. Ik krijg leuke frutsels van nichtje en neefje. Mini envelopjes en doosjes met tekeningen en knutsels voor als ik het even moeilijk krijg onderweg tijdens de reis. Wanneer ik ze mis, mag ik een envelopje openen en aan ze denken. De schatten. 3 zakken pepernoten, vele knuffels en een paar tranen.
Mijn nichtje en neefje niet zien opgroeien doet pijn. Ze knuffelen nog zo lekker ongeremd. Mijn papa en mama worden steeds sneller ouder. Is dit het laatste moment dat ik ze bij leven zie? Ik blijf zwaaien elke keer wanneer ze zich omdraaien tot ze op het grote veld verdwijnen.
Kunnen katten huilen? Lizzy huilt volgens mij. Haar ogen tranen en ze kijkt me verschrikt aan: Wat heb je in godsnaam gedaan? Alles komt goed, fluister ik haar geruststellend toe. Ze spint niet eens wanneer ik haar aai……..
