“Ga je mee naar kirtan, Suzanne?”
“Jaaaa leuk! Gaan we doen……..Ehm één vraagje: Wat is kirtan?”
In de kirtanruimte is er een hoog gehalte aan knappe mensen.
Ken je dat? Van die vrouwen die er make-uploos en in een drollenvangerbroek knettergoed uitzien? En dan doen ze flap-flap-rommel met hun haar en dan zit er een geweldige losse knot boven op hun hoofd. Geloof me, ik behoor niet tot die groep. Als ik geen mascara op heb vraagt men of ik ziek ben en in een drollenvangerbroek lijkt het alsof ik uit het circus ben weggelopen. (En ja die ervaring heb ik in jaren ’80 al opgedaan)
Als man moet je hier toch echt een 6-dagen baardje hebben, a man bun, een kleurrijk oversized shirt met v-hals, armband of ketting met kralen en een gebreid wollen mutsje.
Overgewicht? Hebben ze hier ook nog nooit van gehoord.
Goed waar was ik. Kirtan.
Kirtan is mantra zingen.
Mijn nieuw gemaakte vriendin wordt hartelijk ontvangen met veel knuffels en ze gaat midden in de groep op kussens zitten. Ik heb een duidelijke Nederlandse inborst én opgelopen trauma dus ‘-wij- kijken even de kat uit de boom om te zien wat voor vlees -wij- in de kuip hebben….’
Ik neem plaats in de achterste rij, zodat ik de boel goed kan observeren. Mijn nieuw gemaakte vriendin, met de toepasselijke naam Amie, zwaait naar me. “Hey gekkie, kom toch hier zitten. Ik heb een plekje voor je vrij.”
Grappig, dat kleine gebaar ontroert me diep. Het thema ‘welkom zijn’ is geen vanzelfsprekend gegeven. Niet vanuit mijn jeugd en zeker niet na 10 jaar gepest en uitgekotst te zijn geweest. Ik ken, zelfs na veel therapie-opleidingen, nog steeds een terugtrekkende beweging in groepen en schat de ‘grootste pesters’ in met mijn blik op de nooduitgang. Grote groepen wennen nooit, maar de beweging mag anders.
Met lichte angst verplaats ik me midden in de groep en daar is letterlijk een uitreikende hand van Amie.
Vele ogen die mij liefdevol aankijken en ik word geknuffeld als een lang niet geziene vriendin. “Hey wat leuk dat je meedoet. Kom zitten, ik maak wat ruimte. Ben je ook aan het reizen? Ik ben Hare uit Oostenrijk, ik Stefan uit Duitsland, ik Michi uit Frankrijk. Doe je de volgende keer ook weer mee?”
We zingen repeterend Hare Krishna toe en Ganesha. Ganesha de God (met het olifantenhoofd) van de wijsheid en de beschermheilige van reizigers.
En ik geniet van mijn nieuwe stappen en ontdekkingen omringt door nieuwe vrienden.
Met een beetje hulp van Ganesha en Amie, word ik voorzichtig aan mijn eigen grootste amie.
