Ik ben geronseld door een lange vlotte mooiboy en ik ben er stak voor gevallen.
Ach, ken je ze nog? Die mooiboys in Lloret de Mar of welk willekeurig party-oord dan ook? Ze staan op straat en spreken meisjes aan: “Kom toch naar onze club” (charmante glimlach), “gratis drankje en natuurlijk kom ‘ik’ ook nog even met je kletsen” (dikke knipoog). Meisje giechelt en stapt de club binnen.
Mooiboys heb je ook voor iets oudere meisjes. Casa-nova’s.
Zo stond ik voor de etalage van een makelaarskantoor te kwijlen bij het huizenaanbod van de Algarve. Stuk voor stuk grote paleizen met torentjes en tenminste 2 zwembaden. Afgezien van dat ik ze ronduit lelijk vind, ligt het vooral ruim boven mijn budget.
Er komt een huizenverkoper, casa-nova, het kantoor uitstappen: “Hey, komt toch even binnen!”
Een lange vlotte vent komt me tegemoet en na een praatje laat casanova mij weten dat hij nog veel meer in zijn bestand heeft. (Hierover zal ik geen gevatte opmerking maken). “Het huizenaanbod is veel ruimer en waarschijnlijk is er ook prima iets te vinden dat binnen jouw budget valt”. (charmante glimlach en dikke knipoog). Dit meisje stapt giechelend achter hem aan het kantoor binnen.
Gister zat ik naast hem in zijn landrover, onderweg naar grote lappen grond met villa en bouwbestemming. Casanova uit Zwitserland vertelt vlotjes over de regels en bouwrechten in Portugal. “Kijk, een stuk land met uitzicht op zee!” roept hij enthousiast. Inderdaad. In de verte zie ik een heel dun blauw streepje. Ik kijk ‘m droogjes aan: “Tja, en als we naar het noord-oosten draaien, zien we in de verte Zwitserland”. Gelukkig schieten we allebei in de lach.
We lopen door het heuvelachtige gebied naar de ‘villa’. Nu verwacht ik echt geen paleis met 2 zwembaden, maar om dit nou een villa te noemen…4 afgebrokkelde muren, zonder dak welke ik op eigen risico mag betreden.
De beek op het enorme land is een plasje water met bruine drab. Op 6,5 hectare is dat toch best ver lopen met je gieter om je land te bewateren, áls er in de zomer al water in zit.
Zo kom ik behoorlijk gedesillusioneerd terug van mijn huizenjacht. Teleurgesteld in het besteedbare budget ten opzichte van de hoge huizenprijzen en het treurige aanbod in het lagere segment. Misschien nog wel het meest teleurgesteld in mijn eigen naïviteit waarbij ik ben gevallen voor de vlotte babbel van een Zwitserse casa-nova.
Daar stond ik dan. Wachtend met mijn drankje in een club waarvan er amper nog 4 muren overeind staan.
