Ik vroeg me zo af wanneer dat moment zou komen. Dat moment dat ik me vol zou realiseren wat voor een stap ik eigenlijk gemaakt heb. Vertrekken! Niet verstandelijk realiseren, maar het lijfelijk bevatten wat voor een enorme impact dat heeft.
Het diepgelukkige YES!-gevoel.
Niet op een groots moment waarschijnlijk. Dat voelt teveel als een B-film met neerdalende engelen die ‘Halleluja’ tetteren. Gekscherend zei ik tegen vrienden dat het moment als donderslag bij heldere hemel binnenknalt wanneer ik met de vaat in een teiltje naar de afwasruimte van de camping slenter, gewoon tussen het poetsen van 2 theekopjes door, of een of ander onnozel moment bij het verschonen van de kattenbak van Lizzy.
Gelukkig was het moment iets memorabeler.
Een waanzinnig zonnige dag begin december. Een echte stranddag. Alleen al dat gegeven deed me volop stralen. Geen enkel wintergevoel, maar één lange zomer. De rotsen bij Praia da Luz zijn geweldig met allerlei lagen en ik laat me verbazen door de kleurenpracht.
Wanneer ik op het zand ga zitten bekijk ik de surfers op de wilde golven. Het kriebelt. Goh, je zou maar zo de golven kunnen bedwingen en wat lijkt me dat nou leuk om te leren. Mijn broertje heeft alle sportieve genen gekregen, ik alle artistieke. Maar alles valt te leren, toch? Mensen keuvelen gezellig op de boulevard en de palmbomen wiegen in de wind.
Als regisseur kijk naar de perfecte scène van mijn eigen film.
Als er vervolgens een live bossanova duo begint te musiceren, valt het YES!-gevoel volledig binnen.
Wauw! Dit heb ik echt gedaan! Vertrekken….
Ik voel me zo onbeschrijfelijk trots, dankbaar en dapper. Wat heb ik mijzelf een enorm cadeau gegeven!
En alles in de film valt samen.
Dit is geen vakantie……dit is mijn nieuwe leven!……
Ik kan op dit moment alleen maar huilen.
Geen traantjes in de hoeken van mijn ogen. Nee. Volop huilen met veel geluid.
Tranen van geluk. Blèren van geluk!
Kan dat? Klaarblijkelijk. Nieuw voor mij.
Ik durf je te zweren dat ik ergens in de verte ‘Halleluja’ heb gehoord…..
